EEN WARM ONTHAAL
Eergister had ik de eer mee te mogen lopen in het defile te Wageningen. Historische wagens met veteranen, afgewisseld door muziekkorpsen, veteranenverenigingen en parate militairen. De zon scheen, het was warm, maar er stond een lekker briesje. Stokoude veteranen, de jongste veteranen en alles wat er tussen zat. Zelf liep ik er tussen als de “toekomst van Defensie”, als zijnde toekomstig militair. Ik dacht altijd dat het enkel bedoeld was voor veteranen, maargoed.
Mijn moeder was ontroerd. Ze had het nog nooit meegemaakt, en vond het bijzonder hoe iedereen trots was op de veteranen en hoe de veteranen lachend zwaaiden, vanuit hun rolstoelen, voertuigen of vanuit de colonne. Ook dit jaar weer erg veel Indië-gangers.
“Wat een verschil”, dacht ik.
1949 Een terugkomst met hangende hoofden, en een lege kade, met enkel de geluiden van het klotsende water en de meeuwen. Geen applaudiserende menigte.
2014 Een rondrit in een dodge uit 1944, die 1 op 5 loopt. Een rolator achterin. Een joelende menigte, veteranen die met tranen in de ogen en een lach op het gezicht staan te zwaaien. Hoogwaardigheidsbekleders die hen van vanaf de tribune groeten. Zo'n onthaal hebben ze nog nooit gehad.
6 mei.
Daar zijn ze weer. De veteranen.
Moeilijke mensen, die soms raar reageren. Doorgedraaid door de oorlog. Veranderd, na de missie. Altijd maar bezig met het leger en dat soort zaken. Ja, erg knap hoor, dat ze hebben gevochten, maar voor de rest zijn ze maar lastig. Een aantal kunnen niet meer werken. Gek verminkt door granaten, of teveel last van stress of flash-backs. Nachtmerries. Mensen die je vaak niet begrijpen, en die voor ons ook moeilijk te begrijpen zijn.
VETERANEN ZIJN NIET ALLEEN 5 MEI VETERAAN!
Eergister had ik de eer mee te mogen lopen in het defile te Wageningen. Historische wagens met veteranen, afgewisseld door muziekkorpsen, veteranenverenigingen en parate militairen. De zon scheen, het was warm, maar er stond een lekker briesje. Stokoude veteranen, de jongste veteranen en alles wat er tussen zat. Zelf liep ik er tussen als de “toekomst van Defensie”, als zijnde toekomstig militair. Ik dacht altijd dat het enkel bedoeld was voor veteranen, maargoed.
Mijn moeder was ontroerd. Ze had het nog nooit meegemaakt, en vond het bijzonder hoe iedereen trots was op de veteranen en hoe de veteranen lachend zwaaiden, vanuit hun rolstoelen, voertuigen of vanuit de colonne. Ook dit jaar weer erg veel Indië-gangers.
“Wat een verschil”, dacht ik.
1949 Een terugkomst met hangende hoofden, en een lege kade, met enkel de geluiden van het klotsende water en de meeuwen. Geen applaudiserende menigte.
2014 Een rondrit in een dodge uit 1944, die 1 op 5 loopt. Een rolator achterin. Een joelende menigte, veteranen die met tranen in de ogen en een lach op het gezicht staan te zwaaien. Hoogwaardigheidsbekleders die hen van vanaf de tribune groeten. Zo'n onthaal hebben ze nog nooit gehad.
6 mei.
Daar zijn ze weer. De veteranen.
Moeilijke mensen, die soms raar reageren. Doorgedraaid door de oorlog. Veranderd, na de missie. Altijd maar bezig met het leger en dat soort zaken. Ja, erg knap hoor, dat ze hebben gevochten, maar voor de rest zijn ze maar lastig. Een aantal kunnen niet meer werken. Gek verminkt door granaten, of teveel last van stress of flash-backs. Nachtmerries. Mensen die je vaak niet begrijpen, en die voor ons ook moeilijk te begrijpen zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten